Dział sady
Typy koron drzew owocowych wrzecionowa, kotłowa, szpaler swobodny
Data: 2023-01-02, Data edycji: 2023-02-10
Zapoznaj się również zakładanie sadu owocowego , zakładanie sadu krok po kroku , jaka ziemia pod drzewa owocowe , jak sadzić drzewa , nawozy i nawożenie , sposoby cięcia drzew owocowych , przeszczepianie drzew owocowych , rany zgorzelinowe
Drzewa owocowe formowane jako płaskie i szerokie. Typy koron drzew owocowych. Formowanie drzew owocowych rozpoczyna się w pierwszym roku po posadzeniu drzew. Już wtedy trzeba zdecydować, jaką formę chcemy im nadać.
Rozróżnia się dwa główne typy koron: koliste i owalne. Korona kolista w przekroju poprzecznym daje koło, korona mocno spłaszczona — owal, a w późniejszym wieku prostokąt. Korona owalna nazywana jest też szpalerową, ponieważ z takich koron tworzą się szpalery, w których jedna korona styka się z drugą. Ponadto korony dzieli się na przewodnikowe i bezprzewodnikowe. U tych pierwszych w miarę wzrostu drzewa przewodnik góruje nad wszystkimi konarami. W koronie bezprzewodnikowej wszystkie konary są jednakowo rozwinięte. Pośrednim typem jest korona ze skróconym przewodnikiem.
Korona prawie naturalna jest kolista, formowana w drugim roku wzrostu drzew. U okulantów, które rozgałęziły się w szkółce po pierwszym cięciu, pozostawia się 3-5 pędów przeznaczonych na konary. Powinny być to gałązki wyrastające na wysokości 40-60 cm od ziemi, osadzone pod szerokim kątem, oddalone około 40 cm jedna od drugiej. Pędy te należy skrócić, pozostawiając odcinek, na którym znajdują się 3-5 dobrze wykształconych oczek. Przewodnik przycina się na wysokości 50 cm powyżej najwyższego odgałęzienia, natomiast okulanty nierozgałęzione 60-80 cm od ziemi. W następnym roku w zależności od odmiany wyrasta pod nim różna liczba pędów bocznych, z których pozostawia się 3—5 na przyszłe konary. Pożądane jest, aby konary tworzyły z przewodnikiem kąty bliskie 90°. W celu nadania takiego położenia pędom bocznym przeznaczonym na konary zakłada się w maju drewniane klamerki.
Drzewa owocowe cięcie. W miarę wzrostu drzewa, korona powinna mieć około 10 lub więcej konarów. Dzięki bardzo słabemu cięciu formującemu, drzewa o koronie prawie naturalnej, wcześnie wchodzą w okres owocowania. Ten typ koron jest więc zalecany dla drzew szczepionych na podkładkach silnie rosnących, ale może być stosowany także dla drzew na podkładkach karłowych. Po wejściu drzew w owocowanie przystępuje się do bardzo umiarkowanego prześwietlania, polegającego na wycinaniu tylko tych gałęzi, które krzyżują się ze sobą.
Cięcie drzew owocowych na wiosnę. Korona luźnopiętrowa jest w przekroju kolista. Ma od 3 do 5 pięter, a w każdym od 1 do 3 konarów. Jeżeli sadzi się drzewka dwuletnie, to trzeba pozostawić w pierwszym piętrze tylko 3 dobrze osadzone pędy, skracając je do 40-50 cm a pozostałe usunąć. Odległość pomiędzy pędami nie powinna być mniejsza niż 15-20 cm. Przewodnik powinien być przycięty w odległości 40-50 cm od najwyżej położonego pędu bocznego.
W drugim roku formuje się drugie piętro z 2—3 gałęzi, osadzonych w odległości około 40 cm nad najwyżej położonym konarem pierwszego piętra.
W trzecim roku formuje się kolejne piętro konarów. Zaletą tej korony jest mocna konstrukcja konarów, a wadą późniejsze wejście drzew w okres owocowania. Korony luźno-piętrowe poleca się na sady jabłoniowe, a także grusz, czereśni, śliw, wiśni i moreli.
Korona wrzecionowa jest kolista. Ponieważ górne konary są zawsze krótsze od dolnych, to korona ma kształt stożka. Drzewa o koronie wrzecionowej muszą rosnąć przy wysokich palikach (2,5 m) . Do formowania korony wrzecionowej nadają się jednoroczne okulanty. Korona wrzecionowa może mieć dowolną liczbę konarów, ale pozostawia się tylko te, które odchodzą pod kątem prostym od przewodnika. To poziome odchylenie uzyskuje się przez odpowiednie cięcie, przyginanie i przywiązywanie sznurkami pędów do pnia.
Zaletą korony wrzecionowej jest dobre nasłonecznienie wszystkich gałęzi. Z drzewa o koronie wrzecionowej uzyskuje się owoce dobrej jakości. Ten typ korony zaleca się dla drzew szczepionych na podkładkach słabo rosnących.
Szpaler swobodny jest typem korony owalnej, najłatwiejszym do prowadzenia. Formowanie koron drzew. Na przewodniku pozostawia się tylko konary biegnące wzdłuż rzędów drzew w odstępach około 40-50 cm. Położone są one najczęściej poziomo i dość luźno, lecz bez ścisłego schematu. Stosuje się przyginanie i przywiązywanie pędów do pnia i szpilek wbitych w ziemię lub, jeśli szpaler prowadzi się przy rusztowaniu — do poziomych drutów. Zbędne pędy boczne wycina się lub przygina w dół, aby zahamować ich wzrost i zmusić do owocowania. Gdy drzewo zacznie owocować, stopniowo usuwa się pędy przygięte w dół, nie dopuszczając do nadmiernego zagęszczenia korony.
Korona kotłowa (wazowa) składa się najczęściej z 4 konarów osadzonych blisko ziemi i rosnących promieniście .
W tym celu już w pierwszym roku po posadzeniu usuwa się przewodnik. W tym typie korony, konary są ułożone ukośnie, a środek korony otwarty.
Takie ustawienie konarów zapewnia dobre oświetlenie korony. Wadą tej korony jest duża łatwość rozłamywania się konarów. Ten typ korony najczęściej jest zalecany dla brzoskwiń.
TYPY KORON DRZEW OWOCOWYCH, PRZEŚWIETLANIE.
Drzewa owocowe formowane jako płaskie i szerokie. Typy koron drzew owocowych. Formowanie drzew owocowych rozpoczyna się w pierwszym roku po posadzeniu drzew. Już wtedy trzeba zdecydować, jaką formę chcemy im nadać.
Rozróżnia się dwa główne typy koron: koliste i owalne. Korona kolista w przekroju poprzecznym daje koło, korona mocno spłaszczona — owal, a w późniejszym wieku prostokąt. Korona owalna nazywana jest też szpalerową, ponieważ z takich koron tworzą się szpalery, w których jedna korona styka się z drugą. Ponadto korony dzieli się na przewodnikowe i bezprzewodnikowe. U tych pierwszych w miarę wzrostu drzewa przewodnik góruje nad wszystkimi konarami. W koronie bezprzewodnikowej wszystkie konary są jednakowo rozwinięte. Pośrednim typem jest korona ze skróconym przewodnikiem.
Formowanie koron drzew owocowych.
Korona prawie naturalna jest kolista, formowana w drugim roku wzrostu drzew. U okulantów, które rozgałęziły się w szkółce po pierwszym cięciu, pozostawia się 3-5 pędów przeznaczonych na konary. Powinny być to gałązki wyrastające na wysokości 40-60 cm od ziemi, osadzone pod szerokim kątem, oddalone około 40 cm jedna od drugiej. Pędy te należy skrócić, pozostawiając odcinek, na którym znajdują się 3-5 dobrze wykształconych oczek. Przewodnik przycina się na wysokości 50 cm powyżej najwyższego odgałęzienia, natomiast okulanty nierozgałęzione 60-80 cm od ziemi. W następnym roku w zależności od odmiany wyrasta pod nim różna liczba pędów bocznych, z których pozostawia się 3—5 na przyszłe konary. Pożądane jest, aby konary tworzyły z przewodnikiem kąty bliskie 90°. W celu nadania takiego położenia pędom bocznym przeznaczonym na konary zakłada się w maju drewniane klamerki.
Drzewa owocowe cięcie. W miarę wzrostu drzewa, korona powinna mieć około 10 lub więcej konarów. Dzięki bardzo słabemu cięciu formującemu, drzewa o koronie prawie naturalnej, wcześnie wchodzą w okres owocowania. Ten typ koron jest więc zalecany dla drzew szczepionych na podkładkach silnie rosnących, ale może być stosowany także dla drzew na podkładkach karłowych. Po wejściu drzew w owocowanie przystępuje się do bardzo umiarkowanego prześwietlania, polegającego na wycinaniu tylko tych gałęzi, które krzyżują się ze sobą.
Cięcie drzew owocowych na wiosnę. Korona luźnopiętrowa jest w przekroju kolista. Ma od 3 do 5 pięter, a w każdym od 1 do 3 konarów. Jeżeli sadzi się drzewka dwuletnie, to trzeba pozostawić w pierwszym piętrze tylko 3 dobrze osadzone pędy, skracając je do 40-50 cm a pozostałe usunąć. Odległość pomiędzy pędami nie powinna być mniejsza niż 15-20 cm. Przewodnik powinien być przycięty w odległości 40-50 cm od najwyżej położonego pędu bocznego.
W drugim roku formuje się drugie piętro z 2—3 gałęzi, osadzonych w odległości około 40 cm nad najwyżej położonym konarem pierwszego piętra.
W trzecim roku formuje się kolejne piętro konarów. Zaletą tej korony jest mocna konstrukcja konarów, a wadą późniejsze wejście drzew w okres owocowania. Korony luźno-piętrowe poleca się na sady jabłoniowe, a także grusz, czereśni, śliw, wiśni i moreli.
Korona wrzecionowa jest kolista. Ponieważ górne konary są zawsze krótsze od dolnych, to korona ma kształt stożka. Drzewa o koronie wrzecionowej muszą rosnąć przy wysokich palikach (2,5 m) . Do formowania korony wrzecionowej nadają się jednoroczne okulanty. Korona wrzecionowa może mieć dowolną liczbę konarów, ale pozostawia się tylko te, które odchodzą pod kątem prostym od przewodnika. To poziome odchylenie uzyskuje się przez odpowiednie cięcie, przyginanie i przywiązywanie sznurkami pędów do pnia.
Zaletą korony wrzecionowej jest dobre nasłonecznienie wszystkich gałęzi. Z drzewa o koronie wrzecionowej uzyskuje się owoce dobrej jakości. Ten typ korony zaleca się dla drzew szczepionych na podkładkach słabo rosnących.
Szpaler swobodny jest typem korony owalnej, najłatwiejszym do prowadzenia. Formowanie koron drzew. Na przewodniku pozostawia się tylko konary biegnące wzdłuż rzędów drzew w odstępach około 40-50 cm. Położone są one najczęściej poziomo i dość luźno, lecz bez ścisłego schematu. Stosuje się przyginanie i przywiązywanie pędów do pnia i szpilek wbitych w ziemię lub, jeśli szpaler prowadzi się przy rusztowaniu — do poziomych drutów. Zbędne pędy boczne wycina się lub przygina w dół, aby zahamować ich wzrost i zmusić do owocowania. Gdy drzewo zacznie owocować, stopniowo usuwa się pędy przygięte w dół, nie dopuszczając do nadmiernego zagęszczenia korony.
Korona kotłowa (wazowa) składa się najczęściej z 4 konarów osadzonych blisko ziemi i rosnących promieniście .
W tym celu już w pierwszym roku po posadzeniu usuwa się przewodnik. W tym typie korony, konary są ułożone ukośnie, a środek korony otwarty.
Takie ustawienie konarów zapewnia dobre oświetlenie korony. Wadą tej korony jest duża łatwość rozłamywania się konarów. Ten typ korony najczęściej jest zalecany dla brzoskwiń.
Komentarze do artykułu
Przeczytaj również:
Sposoby cięcia drzew owocowych, przycinanie starych drzew Cięcie wykonuje się od połowy lutego do końca kwietnia. Rany należy zasmarować farbą emulsyjną.